Toch gebeurde de eerste kennismaking in heel andere omstandigheden, vertelt Marie-Paule.

“Een jaar of elf geleden las ik min of meer toevallig een aankondiging: ‘Museum zoekt vrijwilligers voor evenementen’. Ik dacht: dat is misschien wel iets voor mij. Ik was nog nooit in M geweest, maar ik had wat tijd – ik zat tussen twee jobs – en ik woonde op de Bondgenotenlaan, op tien minuutjes wandelen. En kunst heeft me altijd geboeid. Na het overlijden van mijn man, in 2007, was ik vaker naar musea beginnen te gaan: de grote musea in Parijs, het MoMA in New York ...”

“Bij M mocht ik host zijn bij conferenties en etentjes, en dat beviel me. Sindsdien sta ik een halve dag per week aan het audiomeubel in de grote hal: ik ontvang bezoekers, wijs hen de vestiaire, deel plannetjes uit, leg geïnteresseerden uit hoe de audiogids werkt … En als ik voel dat mensen ervoor openstaan, sla ik een babbeltje.”

“Onlangs, bij de tentoonstelling van Leen Voet, kwam een groepje van een tiental jonge meisjes binnen. ‘Willen jullie een audiogids?’, vroeg ik, maar ik merkte dat ze wat afstand hielden - zo van: wat moet die oudere vrouw van ons? Ik kon ze toch overtuigen, en een paar uur later stonden ze daar met een grote glimlach terug: ‘Bedankt, mevrouw!’ Op zulke momenten weet je: dit ga ik nog heel lang blijven doen.”